Appeltaart

Bananen, sinaasappels, ananas, meloen, papaja en mango zijn hier lokale producten. Al dit fruit is voor een goede prijs te krijgen op elke hoek van de straat. Met een beetje mazzel kan je ze zelfs voor nop uit een boom, op straat, plukken. Er zijn ook verkopers die kleine appeltjes aanbieden. Deze worden geïmporteerd vanuit Zuid-Afrika, waardoor ze een stuk duurder zijn. Een echt luxe product dus.

Taart is hier ook echt een luxe product. Zo gewoon als het in Nederland is om af een toe een gebakje bij de koffie te nuttigen, zo speciaal is dat hier. En als je al een taart nodig hebt, voor bijvoorbeeld een verjaardag, dan bestel je die bij een bakker. In het centrum van Brazzaville zijn er diverse Libanese patisserieën. Echte specialisten die de hoofdprijs durven te vragen voor wat bij ons als simpel taartje wordt verkocht.

Nu weet Papa Franck dat ik weleens een taartje bak en dus heeft hij bedacht dat het wel leuk zou zijn als ik de taart verzorg voor de verjaardag van Meme Coco. Een hele eer natuurlijk. We besluiten dat het appeltaart wordt. Dubbel deluxe dus!

Alle ingrediënten worden ingekocht. De verkoper bij wie we de 4 kilo appeltjes kopen staat te klapperen met z’n oren en kan na de verkoop gelijk naar huis.

Een dag later zijn Evi en ik een hele tijd bezig met het schillen van de appeltjes. Later, bij het bereiden van het deeg, staat de hele familie gezellig in de kleine keuken mee te kijken. Als ik me even omdraai zitten er meteen 3 handjes is de kom.

De taarten gaan één voor één in de oven. Jeje vindt het zo interessant dat hij voor de oven blijft zitten. “Is de taart al klaar?”, “Mogen we straks proeven?”.  Elke paar minuten weer dezelfde vragen. Helaas moeten de kindjes nog een nachtje geduld hebben.