Afscheid

21 augustus 2013 - Brazzaville, Congo-Brazzaville

Wat gaat een maand snel als je het naar je zin hebt. We voelen ons hier echt thuis. Om half 7 opstaan met de zon. Wakker worden met een plakje pain au lait, wat fruitsap en een malariatabletje. Even snel wassen met wat koud water uit de emmer en dan kan de dag beginnen. Mama gaat met de foto's in de weer of gaat lekker lezen (daar moet ze helemaal voor naar Congo!). Papa volgt het wereldjournaal op CNN of is lekker aan het trainen en de meiden rennen buiten rond met de andere kinderen.

Tussen 8 en 9 uur staat de ontbijttafel klaar. Een stokbroodje met chocoladepasta, suiker of avocado en een kop warme chocolademelk of thee en als verrassing soms ook nog een omeletje (jammie!!). Als we uitgegeten zijn is het tijd om in de jeep te stappen. Op naar het centrum van Brazzaville, naar het perceel van Meme Coco. Vanuit hier zijn alle belangrijke plekken goed te bereiken.

Meestal hebben we één of twee dingen op ons programma staan maar we slenteren ook regelmatig wat over de markt, waar de hele dag mensen in de weer zijn om hun waar te verkopen. 

Op de dagen dat we bij de Meme's wordt er ook uitgebreid voor ons gekookt. Liefde gaat hier echt door de maag. Als we vroeg worden opgehaald door Papa Franck dan krijgen we het eten mee in cateringschalen waarna we thuis kunnen smullen.

Na twee dagen op pad is er meestal tijd voor en rustdag. Dan blijven we lekker in en rond het huis hangen. Maso kookt dan samen met Eden en één van de oudste dochters. Tussen 4 en 5 wordt de tafel gedekt en kunnen we van hun kookkunsten genieten.

Na het avondeten is het tijd om de waterkoker aan het werk te zetten, zodat we kunnen douchen in het licht met warm water, want op één of andere manier valt de stroom hier meestal uit tegen de tijd dat de zon onder gaat. Gelukkig zijn we hier op voorbereid door genoeg solarlampen mee te nemen.

Na het douchen is Neba meestal versleten en dus is het voor haar al bedtijd. Als de stroom wegblijft mogen Sèna en Evi eindelijk met hun ipod in de weer of we luisteren met z'n allen naar een verhaal van Papa Franck (een man met verborgen talenten). Doudou blijft hierna vaak bij z'n broer hangen en wij gaan terug naar ons eigen plekje. Vaak kruipen de meiden al uit zichzelf (!) in bed. Soms is er nog tijd voor een filmpje op de laptop.

Het ritme van de dag. Heerlijk zonder haast. Het Afrikaanse ritme. We zijn er snel aan gewend geraakt.

Gelukkig weten we dat het geen definitief afscheid is maar een au revoir (tot weerziens).....

1 Reactie

  1. Gert en Ellen Witter:
    22 augustus 2013
    Welkom thuis.
    We hebben jullie erg gemist en zijn blij jullie straks weer te zien. Groetjes aan Afrika.
    Opa en Oma